O último rap na Quintana
Alguén ten que falar do que aconteceu na Quintana o pasado martes 25 de xullo. Non foi moito tempo o que aturamos, mais na mente queda o recordo de algo que rematou coa nosa paciencia. Enlouqueceron os corvos e alzaron o voo con mistos no pico; achegándose ao escenario das festas do Apóstolo prendéronlle lume ás lonas da campaña Compostela en negro. Afogadas polo fume marchamos da praza pensando "saben o que fan, mais fano mal"
Para contar esta historia hei de comezar polo principio; o relato xusto dunha experiencia vivida tempo atrás só precisa dunha orde correcta dos factores. O ceo brilaba máis do normal cando chegamos á Quintana: os focos traballaban unha preciosa iluminación e do escenario brotaban verbas que soaban como espirais de cores nos nosos ouvidos. A responsabilidade de comezar a quecer os nosos xélidos corpos corría a cargo de Bifannah, banda galega de cadencia sesenteira e case dous anos de vida. Coa paciencia que dá a elegancia conseguiron desentumecernos os ósos e contaxiarnos desa súa tropicalia lisérxica. O remate da súa psicodelia hipnótica conectounos de novo co espazo que habitabamos.
Despois do concerto regresamos a esa realidade absurda na que os animais precisan comer; abandonamos a Jay e a Novedades Carmiña coas súas movidas e marchamos na procura de algo para cear. Unha vez saciada a fame comezamos a sentir o poder da noite pecha: o son desde o escenario mordíanos tan forte que notabamos o seu cuspe correndo libre polas nosas entrañas. Bala foron un auténtico suspiro de raiba.
Ánxela e Violeta prenderon un lume tan vivo que nos puxo as meixelas encarnadas. Infectaron os nosos corpos un por un, e todas a unha invocamos esa maxia negra que nos leva alá onde habitan as vellas meigas. O Human Flesh e o Lume levaban tempo ocupando parte do noso mobiliario mental, así que un concerto de Bala na praza da Quintana tiña tintes de apoteose. A pesar de que o son non lles fixo xustiza, aquela noite todo parou. Derriba do escenario había salvaxes, mulleres de forza animal; no público as persoas perderon o sentido do tempo e quedaron sen fala; os meus sentidos todos ficaron aquela noite con elas.
Coa cara sorrinte e o corpo todavía convulsionando quixemos quedarnos a catar o concerto dos composteláns Comando Katana. O público danzaba atraído e, de maneira poderosa, nós tamén caemos. Díxenme a min mesma: "asúmeo, rapaza, estás a bailar hip hop". Pero tras catro ou cinco temas a maquinaria do absurdo detívose; nun momento dado soltaron un verso que mudou por completo o noso xesto. Afirmaban fachendosos que as tetas das súas fans era as máis grandes. Eu mirei para abaixo: o tamaño dos meus peitos non cumpría os requisitos e o dos seus cerebros semellaba agora moi pequeno, así que decidimos poñer punto e final. Até alí chegara o noso idilio coa banda que podía ser e non foi, a banda que escolleu soltar un pouco de merda pola boca porque "é o que toca".
Non entendo deste estilo pero para nada debera estar reñido cun respeto; non precisades falar de tetas-trofeo para sacar de entre o público un aplauso. Rimar coas "vosas" mulleres faivos perder os poderes facéndovos caer no abismo da mediocridade. Meu deus! que xa non temos idade... Non precisades os mesmos versos de sempre para elevar os nosos brazos no ceo, para iso só precisades facernos voar. Roubádenos sorrisos de medio lado contándonos as realidades doces e quentes sen necesidade dun desprecio, faládenos tamén desas outras verdades amargas e fortes que xogan cos miolos e nos fan chorar. Sodes narradores, predicadores dunha morte lenta dese peixe que morde o anzolo sen sabelo soltar. As cores mistúranse e a podredume queda detrás. As cousas teñen que mudar, as cousas van mudar. Decides que as nubes van virar polo voso rap e sodes quen de parar o tempo, pero o futuro xa pasou e vós seguides a desperdiciar talento.
Que tristeza ver o escenario arder.
Tinguidas de negro cinza marchamos da Quintana e aquela noite foi máis escura e máis calada.
