O xerme de Es un árbol no Modus Vivendi
Que bonito disociarte da xente e da rutina e saber que tes que escribir algo, compoñer algo, pintar algo. Estou escoitando a Es un árbol e cada canción é un acerto maior. Nun dos temas do disco "En el Parlamento", El salto de la niña rusa, comezan cun ritmo básico dilucidando sobre o fedor da vida; seguidamente unha pauta máis lenta acompaña a unha locución clara que nos recorda esta nosa situación cómica e dramática a partes iguais. A sorrisa muda á reflexión calada ata que chegamos a unha parte final na que nos deixamos levar pola abrumadora realidade. Nos últimos anos suicidáronse 1500 nenos rusos. Nenos que deberan todavía participar desa bendita inocencia temporal. O demáis é instrumental, como dándonos tempo a meditalo. Imaxinádevos o talento que hai detrás desa cadea musical. Catro músicos enredándote coas súas ramas e invitándote a construír un niño na súa árbore.
Pois non tocaron ese tema no concerto do martes. Puxéronse en plan fascistas e eliminárona do repertorio. Pero pouco importou. Comezaron quedos e pacíficos, vendéndonos un produto plácido que conxugaba perfectamente co ambiente de candea do Modus Vivendi. Pero nun momento dado liberaron ao Kraken e invocaron á Inquisición española, cando xa ninguén a esperaba. Contaron así unha historia a camiño entre os Luthiers, Corcobado y los Chatarreros de Sangre y Cielo e Chimo Bayo, que deixou ao asistentes con ganas de máis. Sabedes que? Non ten sentido seguir escribindo. O seu é rock absurdo para desfrutar escoitando e eu vivo nunha constante resaca. Botádelle un ollo ao seu bandcamp, moito mellor, comprade o disco; acudide ao seu circo, parádeos pola rúa e lamédelles a cara con cariño, sacade as vosas propias conclusións. Facede algo porque, deixando a un lado a risa e o espectáculo, Es un árbol está formado por catro grandes músicos.
Metédeme na fogueira. Tirádeme a ela mentres o pobo observa. Pero intentade que o lume teña o mesmo fervor que aquel dos bos concertos.
