Cando fomos os mellores, oda ao BarTolo

O outro día tiven un soño. Era unha distopía arrepiante. Aparecín eu nunha Compostela igual pero diferente, respirábase un ar verdoso e todo estaba deserto. Alí só estaba eu, na praza de San Martiño, un pouco confundida. E o Bartolo non estaba, desaparecera, a porta estaba pechada índa que era primeira hora da noite. Pareceume unha imaxen desoladora, a porta do mítico local tapiada con madeiras, destartalada. “Agora si”, pensei para min, “o punk está morto”.

Entón achegábame á porta para confirmar tan triste idea: que caera o último bastión de atitude e música dos Sex Pistols en Compostela. E acabárase o mundo, polo menos ese no que eu vivía á miña maneira. Por iso a apocalipse, sen a rebeldía do Bartolo fallara a insubmisión e os estudantes xa non pensaban por si mesmos, xa non se queixaban, xa non berraban, xa non eran mozos concienciados, xa non había crestas nin antisistemas. E entón, que había?

Zombis pola rúa, mortos viventes nas facultades.

No soño, quería tocar para crer e levaba a man cara as madeiras da porta. Pero ocorría algo moi estraño. A miña man pasaba ao outro lado, como se aquela porta pechada fose un holograma e nada máis. “De acordo”, pensaba eu no soño, “este lado do mundo mete medo e algo de noxo tamén, voume arriscar, vou á outra dimensión ou a cousa que sexa, porque moito peor tampouco vai ser”. Entón pechaba os ollos, contiña o alento e atravesaba a porta decididamente, deixando atrás unha Compostela contaminada e morta.

Abrir os ollos sería unha boa idea, se cadra estaría dentro do bar e todavía existirían eses adhesivos de cores fosforitas, os esqueletos brillantes, a momia, as calaveiras e as pantallas hipnóticas que te levaban de un concerto de Rammstein a un videoclip de Parálisis Permanente sen poder retirar os ollos de alí nen a man da cervexa. Que recordos! Detrás da barra acotío estaba un soldado da causa do punk, pero da auténtica, un veterano dunha época na que morreron demasiados. Debaixo dunha cresta longa e verde unha vez descubrín un cerebro ao que terlle envexa. “O bar chámase Bartolo, pero eu non son ningún tolo”.

Deixaba para logo as lembranzas de noites pasadas e abría os ollos, todavía durmida. E, como son os soños! Non só viaxara no espazo, parecía ter viaxado no tempo tamén, por que non. Si que estaba dentro dunha discoteca, si que soaba música da boa, da que dá calafríos e ganas de unirte a unha causa. Pero a xente ao meu redor tiña unha pinta moi rara. Os peiteados, as cazadoras, os pantalóns. “Espera aí”, pensaba eu, “esta xente é doutra época”.

Vin un cartel luminoso, con letras de neón en maiúscula penduradas sobre as cabezas da multitude: Estaba no Clangor. No corazón e o pulmón da movida compostelá, naquel porto no que desembarcara a vanguardia musical da década. Cheiraba a new age, alí cheiraba a novidade, a desencanto e a rutura cos atamentos sociais pasados. O Clangor, aquela discoteca no barrio da Rocha que todo o país nos envexou. O local que no 2016 é nostalxia da que magoa para quenes eran novos nos 80.

Eu non o podía crer, tiña ouvido tantas historias sobre a época, sobre os concertos de Godfathers e Jonathan Richman... Pero sobre todo sobre o orgullo co que daquela falaban os estudantes de Compostela sobre a cidade. Non importaba Madrid nen Barcelona, para que? Nós tiñamos o Clangor. E Vigo a un tiro de pedra se nos dera por variar. Estaba afervoada, ía bailar toda a noite coas novidades recén chegadas de Londres e despois, se cadra, até me podería achegar ao Black ou ao Número K. Non me quería perder nada de nada, Santiago ao meu redor suaba vitalidade.

E entón espertei. No meu cuarto da Algalia, no 2016. O corazón todavía a mil por hora, a cabeza feita unha maraña. “Foi un soño? Unha visión? Unha misión? Unha aparición?” Entrara pola porta do último bar de atitude punk Santiago para aparecer naquel que trouxo o movemento á cidade. Completara un ciclo, fixera unha viaxe extrasensorial. Pero, cal era o significado deste soño tan real? Erguinme asustada e mirei polo balcón para a rúa empedrada. Non, non había zombies, o ar era frio e puro. E entón un cartel colado ao muro fronte á miña xanela bateume na vista e fíxome un nó na gorxa: “Clangor”. O que? “35 aniversario, 5h de música, memoria y actitud”. Dacordo, si que estaba de volta no 2016.

Pero resulta que este presente, futuro daquela época do Clangor, non é unha distopía arrepiante. Non vivo nunha cidade morta e contaminada. E entón? Cal é a conclusión que saco en claro de toda esta ensoñación? Pois que quizais todo é cíclico, todo é unha repetición na historia. E imaxinei a unha moza do 2050 no meu mesmo balcón, confundida despois de ter un soño no que viaxaría a esta época nosa e visitaría un concerto de rock e desenfreo na Reixa, ou un desmadre punki en directo no Ateneo, ou unha festa carregada de insubmisión desas do Escarnio. Eu que sei. O caso é que se ben os 80 xa non van voltar para que eu vaia ao Clangor, o 2016 tampouco voltará para ninguén.