Nave Nodriza: encontros no Ateneo 30
Na noite do venres 2 de decembro algo anómalo pasou en Compostela. Contan os superviventes que só recordan unha nebulosa con olor a verde e tres luces ultravioletas con chupa de coiro. O relato que segue a continuación é un intento de explicación do alí acontecido.
A xente parecía tranquila cando chegamos ao Ateneo Trinta, completamente allea ao que se lle viña enriba. Tras unhas cantas cervexas deixámonos arrastrar ao soto, como unha comuna de almas inocentes. Posiblemente fose o lúpulo, pero os Teletubbies que subiran ao escenario perderon de repente os seus suaves pixamas de peza única e deixaron ao descuberto a súa verdadeira apariencia: tres pterodactylus da Era Xurásica.
Abríronse entón a berros a través dun sistema de son entrecortado que precisa con urxencia de novos cables. Os tres vándalos conseguiran escapar do xugo dunha Coruña gobernada por forzas extraterrestres e capitalistas roubando a Nave Nodriza e tomando o seu nome en van. Quixeron converter a carraxe do sometemento en maldito ruído e o son do Ateneo xogou ao seu favor. Os ouvidos dos alí presentes acostumáronse ao sufrimento e abrazárono como parte do espectáculo. Desconectado o encéfalo, aquilo parecía un sono moi real.
Notábase que algo quería romper entre o público. A xente moviase timidamente, pedindo perdón case de xeonllos por ter tirado un micro ao chan tras un empuxón mal levado. O baixista pedía máis guerra; "seguide así”, dicía. Pero ninguén parecía acadar esa sensación conclusiva e orgásmica. Sid Vicious dixo ter creado o pogo cando só era un fan dos Sex Pistols. Pretendía con iso botar aos que molestaban nos tugurios londinenses para facerse dono das primeiras filas. Agora, corenta anos despois, os pogos son unha mostra da natureza humana máis visceral.
Quenes xa pasamos por iso vamos aos concertos querendo escoitar a música en modo pacífico. Alzamos a bandeira da filosofía pureta de “mátadevos, pero a min deixádeme tranquila”. Pero este concerto non era só para escoitar, era para evadirse. Levantar os pés do chan e deixarse levar polo efecto gravitatorio e magnético da sala. Eles mesmos din que “para ser feliz, está escrito así, hai que sorrir”.
Os Nave Nodriza, fans declarados do concepto trash de Crypt Records, presentaron naquela noite tola os trece pildorazos de punk sucio e macarra do seu primeiro lp 'Apesta', producido por Grabaciones de Impacto. Angelito, Victor e Álvaro 'Bicicletas' son os culpables de que a día de hoxe me sorprenda entoando pola rúa 'gente muerta, gente muerta' nun bucle sen fin nin consolo. Espero con ansia a chegada doutro concerto que me saque os himnos desta xente da cabeza; pois ben sabido é por todos que menos a morte, todo ten solución.
Se vós tamén queredes ser partícipes da ufoloxía musical, aquí vos deixamos un vídeo da aluaxe dos Nave Nodriza no Ateneo. Tede coidado que vician.
